Ook in onze training komt het uiteraard voor dat mensen zich ineens hardop afvragen of een aanpak die we aan het bespreken zijn in de praktijk wel echt zo werkt. Begrijpelijk. Niet alles werkt immers altijd en voor iedereen. Op zo'n moment geven wij graag ruimte aan de twijfel en nodigen we de deelnemer(s) uit om deze aanpak even heel specifiek centraal uit te proberen. Zo ook laatst de aanpak: ‘Accepteer de Nee van de ander als je toestemming vraagt om jouw visie toe te lichten.’ Opmerking van de deelnemer: ‘Ja maar, ik wil het toch bespreken? Als ik dan de Nee accepteer, dan kan blijf ik ermee zitten. Ik ga dan toch mijn verhaal doen. Dat weet ik nu al.’

We proberen het uit en de deelnemer stapt in de rol van ‘de ander’:

Trainer: Vind je het goed dat ik je even mijn visie op dit onderwerp toelicht?
Deelnemer: Nee, liever niet.
Trainer: Okay.

Stilte

Deelnemer: ‘Oh, nu zit ik ermee. Dit voelt wel ongemakkelijk, want nu wil ik toch eigenlijk wel graag weten wat je te zeggen had.’

De deelnemer voelt dus ongemak, ervaart dat hij nu toch wel graag zou willen weten wat er gezegd zou zijn en heeft de neiging zijn Nee in te trekken. Dit is wat er gebeurt als je de Nee accepteert. Echter, in de praktijk komt het vrijwel nooit zover. Meestal zeggen mensen gewoon ‘Ja’ als je toestemming vraagt om iets te zeggen, uit te leggen, etc. Ze staan dan meer open voor jouw verhaal, dan wanneer je geen toestemming zou hebben gevraagd. Dat werkt positief voor jullie allebei.

Probeer het maar eens uit.

Disclaimer: de praktijk leert dat het thuis vaak anders werkt. Mijn kinderen zeggen gewoon ‘Nee’ en zitten er totaal niet mee. ????